Omawiamy stereotypy w szkole - ćwiczymy zachowania z podziałem na role

1. Porozmawiaj z dzieckiem o stereotypach panujących w środowisku szkolnym. Jeśli wydaje Ci się, że dziecko nie umie Ci nic powiedzieć, pomóż mu, podsuwając typowe stereotypy szkolne, np.:
o Fani muzyki gotyckiej noszą czarne ubrania i czarny makijaż; zazwyczaj sprawiają wrażenie osób z depresją.
o Punkowcy noszą kolce, łańcuchy i fryzurę na irokeza; mają skłonności do katastrofizmu i wpadania w tarapaty.
o Polityków interesują wyłącznie zyski i korzyści osobiste.
o Wszyscy przedsiębiorcy są bogaci i gnębią pracowników.
o Wszystkie nastolatki są leniwe i zbuntowane.
o Wszystkie dzieci lubią niezdrowe jedzenie.
o Dziewczęta interesują się wyłącznie własnym wyglądem.
o Blondynki nie są inteligentne.
o Bibliotekarki to stare kobiety w okularach, z wysoko upiętym kokiem.
o Starsze osoby nie są mądre i zachowują się jak dzieci itd.

2. Rozmawiaj i słuchaj. Zrób wszystko, by dziecko Ci zaufało – i pokazało wszystkie selfie zapisane w pamięci telefonu lub umieszczane w sieci. Daj dziecku do zrozumienia, że kochasz je takim, jakie jest, bez względu na wygląd.
3. Umiejętność korzystania z mediów komputerowych jest pożyteczna – rozwija zdolność oceny i krytycznego myślenia. Dziecko często potrzebuje pomocy w analizowaniu przekazów dotyczących płci, rasy itp., z którymi stykają się w środkach masowego przekazu, reklamach i grach. Należy je przekonywać, by nie naśladowało szkodliwych stereotypów.
4. Poświęcaj dziecku uwagę, której oczekuje ze strony domowników. Zapytaj, czy wolałoby być zauważane dzięki byciu sobą, czy prowokacyjnym zachowaniom i słowom; posłuchaj, co ma do powiedzenia.
5. Porozmawiaj z dzieckiem o humorystycznym aspekcie stereotypów. Stereotypy mogą wydawać się niektórym zabawne, nawet jeśli dotyczą naszych przyjaciół lub członków rodziny. Jednakże dla większości odbiorców stereotypy nie są zazwyczaj szczególnie zabawne. 
6. Uświadom dziecku, że pisząc komentarz pod postem, może mieć trudności z przedstawieniem tonu lub intencji; odbiorcy mogą nie dostrzec żartu i źle zinterpretować zamieszczoną treść.

Sugerowane formy rozpoczynania rozmowy z nastolatkami:
- Czy w twoim środowisku szkolnym funkcjonują jakieś małe społeczności? Czy należysz do którejś z nich?
- Podoba ci się jakaś piosenkarka, jakiś aktor? Chciał(-a-)byś wyglądać jak on(-a)?
- Czy umiesz powiedzieć o mnie coś, co może być uznane za wstydliwe lub żenujące?
- Jak opisał(-a-)byś mój wygląd? A swój?
- Które ze swoich zdjęć uznał(-a-)byś za wystarczająco fajne, by mi je dać na tapetę telefonu?